کد مطلب:254099 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:297
عثمان بن سعید (نایب اول از نواب اربعه)
وی، در سن جوانی و در حالی كه یازده سال از عمرش می گذشت، افتخار شاگردی امام دهم (ع) را پیدا كرد [1] و در اندك زمانی از آن چنان رشد و تعالی ای برخوردار شد كه امام هادی (ع) از او به عنوان «ثقه» و «امین» خود یاد می كرد.
احمد بن اسحاق قمی می گوید: «به محضر امام هادی (ع) رسیدم و عرض كردم: سرورم! كار من طوری است كه گاهی (در منزل) هستم و گاهی نیستم، زمانی هم كه هستم، دسترسی به شما برایم میسر نیست. (در چنین مواقعی) گفتار چه كسی را بپذیریم و دستور چه كسی را فرمان بریم؟
امام (ع) فرمود: ابوعمرو، ثقه و امین من است. هر چه به شما بگوید، از سوی من گفته و هرچه به شما القا كند، از ناحیه ی من القا كرده است. وی می گوید: بعد از شهادت امام هادی (ع)، روزی خدمت فرزند بزرگوارش امام حسن عسكری (ع) رسیدم و همان سؤال را كردم. در پاسخ فرمود: این ابوعمرو كه ثقة و امین است، هم مورد وثوق امام هادی (ع) و هم مورد وثوق من در زندگی و مرگ است. پس آنچه به شما می گوید و آنچه به شما می رساند، از من می رساند. [2] این روایات منزلت والای ابوعمرو و موقعیت برجسته ی او را نزد ائمه اطهار (علیهم السلام) نشان می دهد و دلیل علم، فضل و امانت در فتوای او است و حاكی از آن است كه او مرجع فتوا و بیان احكام بوده است.
احمد بن اسحاق قمی می گوید: «به محضر امام هادی (ع) رسیدم و عرض كردم: سرورم! كار من طوری است كه گاهی (در منزل) هستم و گاهی نیستم، زمانی هم كه هستم، دسترسی به شما برایم میسر نیست. (در چنین مواقعی) گفتار چه كسی را بپذیریم و دستور چه كسی را فرمان بریم؟
امام (ع) فرمود: ابوعمرو، ثقه و امین من است. هر چه به شما بگوید، از سوی من گفته و هرچه به شما القا كند، از ناحیه ی من القا كرده است. وی می گوید: بعد از شهادت امام هادی (ع)، روزی خدمت فرزند بزرگوارش امام حسن عسكری (ع) رسیدم و همان سؤال را كردم. در پاسخ فرمود: این ابوعمرو كه ثقة و امین است، هم مورد وثوق امام هادی (ع) و هم مورد وثوق من در زندگی و مرگ است. پس آنچه به شما می گوید و آنچه به شما می رساند، از من می رساند. [2] این روایات منزلت والای ابوعمرو و موقعیت برجسته ی او را نزد ائمه اطهار (علیهم السلام) نشان می دهد و دلیل علم، فضل و امانت در فتوای او است و حاكی از آن است كه او مرجع فتوا و بیان احكام بوده است.
[1] رجال طوسي، ص420، رديف36.
[2] الغيبة شيخ طوسي، ص215.